Lyricus – Halide Erkıvanç (Şiir Köşesi)

”Hiçbir korkuya benzemez halkını satanların korkusu.”

Nazım Hikmet

GÜNEŞİ İÇENLERİN TÜRKÜSÜ

‎ Bu bir türkü:-
‎ toprak çanaklarda
‎ güneşi içenlerin türküsü!
‎ Bu bir örgü:-
‎ alev bir saç örgüsü!
‎ ‎              ‎           kıvranıyor;
‎ kanlı; kızıl bir meş’ale gibi yanıyor
‎                                       esmer alınlarında
‎                           bakır ayakları çıplak kahramanların!
‎ Ben de gördüm o kahramanları,
‎ ben de sardım o örgüyü,
‎ ben de onlarla
‎                      güneşe giden
‎                                         köprüden
‎                                                geçtim!
‎ Ben de içtim toprak çanaklarda güneşi.
‎ Ben de söyledim o türküyü!
‎ Yüreğimiz topraktan aldı hızını;
‎ altın yeleli aslanların ağzını
‎                                         yırtarak
‎                                               gerindik!
‎ Sıçradık;
‎             şimşekli rüzgâra bindik!.
‎ Kayalardan
‎             kayalarla kopan kartallar
‎ çırpıyor ışıkta yaldızlanan kanatlarını.
‎ Alev bilekli süvariler kamçılıyor
‎                              şaha kalkan atlarını!
‎
‎                     Akın var
‎                                 güneşe akın!
‎                         Güneşi zaptedeceğiz
‎                                 güneşin zaptı yakın!
‎
‎ Düşmesin bizimle yola:
‎ evinde ağlayanların
‎                             göz yaşlarını
‎                                         boynunda ağır bir
‎                                                      ‎           zincir gibi taşıyanlar!
‎ Bıraksın peşimizi
‎             kendi yüreğinin kabuğunda yaşayanlar!
‎ İşte:
‎         şu güneşten
‎                         düşen
‎                                ateşte
‎                                     milyonlarla kırmızı yürek yanıyor!
‎ Sen de çıkar
‎ göğsünün kafesinden yüreğini;
‎ şu güneşten
‎                 düşen
‎                         ateşe fırlat;
‎ yüreğini yüreklerimizin yanına at!
‎
‎                           Akın var
‎                                   güneşe akın!
‎                           Güneşi zaaptedeceğiz
‎                                   güneşin zaptı yakın!
‎
‎ Biz topraktan, ateşten, sudan, demirden doğduk!
‎ Güneşi emziriyor çocuklarımıza karımız,
‎ toprak kokuyor bakır sakallarımız!
‎ Neş’emiz sıcak!
‎                 kan kadar sıcak,
‎ delikanlıların rüyalarında yanan
‎                                                 o «an»
‎                                                     kadar sıcak!
‎ Merdivenlerimizin çengelini yıldızlara asarak,
‎ ölülerimizin başlarına basarak
‎                                             yükseliyoruz
‎                                                      ‎   güneşe doğru!
‎ Ölenler
‎         döğüşerek öldüler;
‎                               güneşe gömüldüler.
‎ Vaktimiz yok onların matemini tutmaya!
‎
‎                           Akın var
‎                                       güneşe akın!
‎                           Güneşi zaaaptedeceğiz
‎                                       güneşin zaptı yakın!
‎
‎ Üzümleri kan damlalı kırmızı bağlar tütüyor! ‎ Kalın tuğla bacalar
‎                     kıvranarak
‎                                 ötüyor!
‎ Haykırdı en önde giden,
‎                             emreden!
‎ Bu ses!
‎         Bu sesin kuvveti,
‎                              bu kuvvet
‎ yaralı aç kurtların gözlerine perde
‎                                                      ‎vuran,
‎ onları oldukları yerde
‎                                 durduran
‎                                       kuvvet!
‎ Emret ki ölelim
‎                    emret!
‎ Güneşi içiyoruz sesinde!
‎ Coşuyoruz,
‎            coşuyor!..
‎ Yangınlı ufukların dumanlı perdesinde
‎ mızrakları göğü yırtan atlılar koşuyor!
‎
‎                            Akın var
‎                                        güneşe akın!
‎                            Güneşi zaaaaptedeceğiz
‎                                        güneşin zaptı yakın!
‎
‎
‎ Toprak bakır
‎             gök bakır.
‎ Haykır güneşi içenlerin türküsünü,
‎ Hay-kır
‎         Haykıralım!